Twórczość związana ze św. Franciszkiem

Dzieło "Kwiatki św. Franciszka z Asyżu" powstało na przełomie XIII i XIV w. jako dzieło anonimowego propagatora kultu świętego. Utwór został napisany w języku ludu - po włosku. Autor nie silił się na uczoność, w sposób naiwny pragnął ukazać prostotę i piękno czynów Franciszka.

Narratorem w utworze "Kwiatki św. Franciszka z Asyżu" jest bezimienna osoba, świadek wydarzeń. Jest to obserwator, który zna Franciszka i jego rodzinę. Narrator ma obiektywny stosunek wobec opisanych postaci i zdarzeń. Jest osobą, która chce tylko zapisać te dzieje. Posługuje się prostym językiem, by utwór trafił do większego grona ludzi.

Bohaterami utworu są św. Franciszek z Asyżu oraz brat Maciej, który szydzi z Franciszka, lecz dzięki niemu możemy dowiedzieć się więcej na temat świętego. Życie Franciszka polega na modlitwie. Modli się on na łonie natury, jego życie jest skromne. Jest aktywny ewangelicznie, spotyka się z ludźmi i naucza ich. Św. Franciszek wzbudza podziw w ludziach, którzy ciągle za nim chodzą. Jest charyzmatycznym człowiekiem. Nie jest wrogiem ludzi, uważa się za sługę Boga. Mówi o sobie jak o grzeszniku. Wie, że nie jest idealny.

Świat natury uważa za dzieło Boże. Do ptaków mówi "braciszki moje". Świat natury jest mu bardzo bliski. Dzięki fascynacji naturą odkrywa, że jest ona dziełem Boga, który w życiu Franciszka jest stworzycielem. Bohater utworu uważa, że Boga powinno się chwalić, ponieważ jest łaskawy, miłosierny, opiekuje się ludźmi i ingeruje w świat ziemski, łączy strefę sacrum ze strefą profanum. Franciszek uważa, że Bóg jest darczyńcą i daje pożywienie, wodę, schronienie. Św. Franciszek chwali Boga za to, co od niego otrzymał. Zdaniem świętego,  ciało i wszystko inne jest jego darem. Nie praktykował ascezy, ciało jest darem od Boga i nie powinno się go niszczyć. Franciszek ascezę zastępuje kontemplacją i ewangelizacją.

Franciszkanizm to postawa światopoglądowa wyrażająca się ufną miłością do Boga, ludzi i świata przyrody, pojęciem dobrowolnego ubóstwa i głęboką pokorą. Przejawia się braterstwem z przyrodą, w której dostrzega dobroć Boga.