Zasadniczo
przekład filmowy można podzielić na dubbing i tłumaczenie czytane
przez lektora – ten ostatni rodzaj występuje zarówno w wersji
profesjonalnej, jak i amatorskiej.
Dubbing (дублированный
перевод, дубляж) – przekład wysokiej jakości, przygotowany przez grupę
osób, najczęściej aktorów, bez oryginalnych dialogów w tle. Jest to
dość droga technika, a jej opracowanie trwa kilka miesięcy. Istotne
jest, aby głos lektora odpowiadał ruchom ust danego bohatera (tzw.
kłapom), czy charakterystyce całej postaci. Odpowiednie przetłumaczenie
tekstu to głównie wyzwanie dla dialogisty (osoba zajmująca się
przygotowaniem dialogów do filmu), którego językowe wyczucie jest tutaj
niezbędne.
Tłumaczenie czytane przez lektora
(pot. szeptanka, ang. voice over, ros. закадровый перевод) - to tekst
tłumaczenia nałożony na oryginalną wersję filmu. W przeciwieństwie do
dubbingu, w tle słychać dialogi w języku, z którego tekst był
tłumaczony. Tekst tłumaczenia może być czytany przez jedną osobę, dwie
(to najczęściej mężczyzna czytający role męskie i kobieta czytająca
role żeńskie) lub kilka. Szeptanka oczywiście jest tańsza niż dubbing i
nieporównywalnie krócej się ją przygotowuje.
Istnieje również pojęcie symultanicznego
tłumaczenia „na żywo” w czasie trwania filmu (cинхронный закадровый
перевод). Taka forma obecnie należy już do przeszłości, ale należy
pamiętać, że takie były początki tłumaczeń filmowych (tak tłumaczono w
ZSRR w latach 80 i 90-tych – tu należy wspomnieć chociażby nazwisko
Leonida Wołodarskiego, wybitnego tłumacza symultanicznego filmów).
Napisy dialogowe
(cубтитры, żarg. сабы) – tłumaczenie jest wyświetlane w formie napisów w
dole ekranu adekwatnie do oryginalnych dialogów. Może to też być
udogodnienie dla osób niedosłyszących.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz